DEBATE / ντιμπειτ

Stage performance directed by Youla Boudali and Syllas Tzoumerkas. Bios theater, Athens, 2012.

Τέσσερα. Τρια. Δύο. Ένα.
Ξυπνάτε παγωμένοι.
Είστε στην Γκόθαμ Σίτυ.
Προσπαθείτε να σηκωθείτε από το κρεβάτι.

Καταφέρνετε να σηκωθείτε από το κρεβάτι γύρω στα μέσα Σεπτεμβρίου. Έχετε χάσει κι άλλο βάρος.
Αλλάζετε λεωφορείο και κατεβαίνετε στο πατρικό σας. Προχωράτε στον δρόμο. Νιώθετε πως μόλις τώρα γυρίσατε στην πατρίδα. Στην αγαπημένη σας πατρίδα. Δεν αισθάνεστε τίποτα γι’α υτό το μέρος που ζήσατε ένα τέταρτο του αιώνα. Νιώθετε απλά μια παραζάλη.

Τη μια στιγμή σκέφτεστε: “Οι προηγούμενες γενιές μάς κατέστρεψαν”.

Την επόμενη: “Γονείς μου εγώ δεν θέλω να πεθάνετε χωρίς να έχω προλάβει να σας πω ένα ευχαριστώ”.

Τη μια στιγμή: “Οι άνθρωποι είναι τόσο ευτυχισμένοι ή τόσο δυστυχισμένοι όσο έχουν αποφασίσει οι ίδιοι να είναι.”

Την επόμενη: “Περπατώ στον δρόμο και ψάχνω να βρω κάτι άξιο να σωθεί από την καταστροφή και δεν βρίσκω τίποτε άξιο.”

Χάλασε η μηχανή σας. Και ακούτε περισσότερα απ’ όσα χρειάζεστε. Βλέπετε περισσότερα από όσα χρειάζεστε. Κι αντί να βλέπετε το φως της μέρας και το σκοτάδι και τη γάτα σας, ακούτε και βλέπετε ένα σωρό άλλα φριχτά πράγματα.

Βρίσκεστε απροετοίμαστοι. Εκτεθειμένοι στην καταιγίδα, οι δεύτεροι πλοίαρχοι ενός καραβιού που θέλετε να κάνετε τους καπετάνιους, αλλά το πλήρωμα έχει στασιάσει και η θάλασσα έχει φουσκώσει.

Δεν θα κληρονομήσετε καμιά καθιερωμένη κατάσταση. Καμιά ιδέα ζωντανή. Έχετε εγκαταλειφθεί. Και ψάχνετε σωτηρία. Ανάμεσα στους πιο ηλίθιους.

Άνθρωποι δίπλα σας συζητούν. Ακούτε.

“Μια κόλαση. Σαπίλα!” “Το ότι βρισκόμαστε στη μέση μιας κρίσης είναι το καταλαβαίνουμε πλέον όλοι.”

“Περήφανες κωλοτρυπίδες πνιγμένες στις αιμορροΐδες, που κρέμονται σαν σταλακτίτες πάνω από τα κεφάλια μας! Περπατάμε και μας γαργαλάνε!…” “Η πόλη μας βρίσκεται σε πόλεμο. Ενάντια σε ένα πολυδαίδαλο δίκτυο μίσους και βίας που έρχεται από παντού…”

“Όλοι γλοιώδεις, μηδέν ενδιαφέρον, τίποτα, τίποτα, αυνανίζουν τις σφεντόνες τους. Αγγελιοφόροι-μύγες που στάζουν σκατά…”

“Μας επιτίθενται αγορές, οίκοι αξιολόγησης, τράπεζες, σύμμαχοι, κράτη. Μας επιτίθενται και πρέπει να προστατευτούμε…”

“Κακεντρεχείς βλάκες, όλοι ηλίθιοι βλάκες. Τοκογλύφοι που αρμέγουν ψείρες. Που κοιμούνται πάνω στην εξουσία. Πάνω σε στοίβες από βιβλία. Πετρωμένα σκατά.”

“Σπίτια χάθηκαν. Θέσεις εργασίας εξανεμίστηκαν. Άνθρωποι αυτοκτόνησαν. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα εξανεμίστηκε…”

“Ποιο σύστημα; Πάνω απ’ όλα κομπάζει η ρητορεία, τα ρεψίματα των ιεροκηρύκων που ανεμίζουν προφυλακτικά γεμάτα κατσαρίδες. Βρώμικες λαμπάδες στα χέρια. Σάπια κεριά. Παπανδρέου. Βενιζέλος. Σαμαράς. Παπαρήγα. Τσίπρας. Κουβέλης. Καρατζαφέρης. Παπαδήμος. Μπακογιάννη και όλοι οι άλλοι. Σβολιασμένοι βόρβοροι. Θολά περιγράμματα. Ασάφειες. Βόθροι του ασαφώς μυστηριώδους….”

“Μπορεί να είμαστε κακοί, καλοί, άσχημοι, βρώμικοι, οι χειρότεροι, αλλά όλοι μαζί έχουμε το δικαίωμα να ελπίζουμε. Και μπορούμε να συνεργαστούμε….” “Έρχεται καταιγίδα, Μπάτμαν.”

Φέυγετε. Αλλάζετε πεζοδρόμιο και προχωράτε τώρα ολομόναχοι με την προοπτική να έρθετε σε ειρήνη και συμβιβασμό. “Για χάρη των νέων”. “Για να έχετε φροντίσει τις μέλλουσες γενιές”. Ετοιμάζεστε μετά από μήνες να χαμογελάσετε. Κάνατε το χρέος σας.

“Ας ειπωθεί προς τις μέλλουσες γενιές ότι στο βάθος του χειμώνα. Όταν τίποτα δεν μπορούσε να επιβιώσει, πέρα από την ελπίδα και την αρετή, η πόλη και η ύπαιθρος θορυβημένες από τον κίνδυνο, βγήκαν μπροστά με σκοπό να τον αντιμετωπίσουν.”

Αλλά μια καινούργια φωνή σάς κόβει το χαμόγελο.

“Ας σκεφτούν οι πρόγονοί μας. Ότι στις αρχές του καλοκαιριού, όταν όλα θα ξυπνούν και θα επιβιώνουν, εμείς με την απελπισία και την διαφθορά, θα είμαστε ήσυχοι στα κρεβάτια μας, μακριά από τη Γη της Επαγγελίας που δεν θα πλησιάζει και θα συνεχίζουμε τον μακάριο ύπνο μας.

Τη μια στιγμή: “Χώρα! Ενώπιον των κοινών μας κινδύνων, σε τούτο τον χειμώνα των δεινών μας, ας θυμηθούμε αυτά τα αιώνια λόγια.

Την άλλη: “Εαυτοί μας! Κοιτώντας ο καθένας την πάρτη του, σε αυτή την άνοιξη της ευτυχίας μας, ας φέρουμε στον νου μας κάθε κοινότυπη φράση.”

Τη μια στιγμή: “Με ελπίδα και αρετή ας σταθούμε και πάλι αντιμέτωποι με τα παγωμένα ρεύματα και ας αντέξουμε τις καταιγίδες που είναι να’ρθούν.”

Την άλλη: “Ας αφεθούμε στα ζεστά κύματα της διαφθοράς και της απελπισίας. Και ας πνιγούμε σε λιακάδες που ποτέ δεν θά’ρθουν.”

Τη μια στιγμή: “Ας ειπωθεί από τα παιδιά των παιδιών μας ότι δοκιμαστήκαμε. Ότι αρνηθήκαμε ν’ αφήσουμε αυτό το ταξίδι να τελειώσει Ότι δεν κάναμε πίσω. Ούτε δειλιάσαμε.”

Την άλλη: “Ας μείνει για πάντα μυστικό από τους προγόνους των προγόνων μας ότι εμείς βουτηγμένοι στην ευμάρεια, υποχωρούσαμε και χεζόμασταν πάνω μας και δεν αφήσαμε να ξεκινήσει κανένα ταξίδι.”

Απ’ άκρη σ’ άκρη στην Γκόθαμ Σίτυ άνθρωποι σαν και σας βγήκαν ολομόναχοι στους δρόμους και ζουν τη συνεχιζόμενη μια-στιγμή-ατυχία, την-άλλη-ευτυχία να ζεις εδώ.

Γιούλα Μπούνταλη, Σύλλας Τζουμέρκας, παρουσίαση του Ντιμπέιτ στο SOUL#64