HOMELAND
Venice – Critics’ Week 2010

The story of a country and a family in free fall.

Director: Syllas Tzoumerkas.  Writers: Syllas Tzoumerkas, Youla Boudali. Producers: Maria Drandaki, Thanos Anastopoulos, Syllas Tzoumerkas. Director of photography: Pantelis Mantzanas. Editor: Panos Voutsaras. Production designer, costume designer: Mayou Trikerioti. Music: drog_A_tek. Sound: Dimitris Kanellopoulos, Costas Varybobiotis, Panos Voutsaras, Aris Louziotis. Make-up designer: Evi Zafiropoulou. Hair stylist: Lefteris Paraskevas. 1st assistant director: Katerina Barbatsalou. Production manager: Kostas Fontalis.

Cast Amalia Moutoussi, Thanos Samaras, Errikos Litsis, Youla Boudali, Ieronymos Kaletsanos, Christos Passalis, Despina Georgakopoulou, Nikos Flessas, Marisha Triantafyllidou, Maria Kallimani, Alexandros Parissis, Yorgos Valais, Mitsi Sakkatou, Zoe Lianostathi, Katerina Papageorgiou, Alexandros Lambros, Myrto Lambrou.

Production: Fantasia Audiovisual, Greek Film Centre, ERT S.A., Pan Entertainment, Homemade Films, DANZAprojekt, G.M.M.TH.

Distribution: StraDa Films (Greece).

World premiere Venice Film Festival 2010 – International Critics’ Week
Festivals / Awards Tallinn Black Nights, Athens, Göteborg, Istanbul, New Horizons, Karlovy Vary, FIC Valdivia, Voices, Mar del Plata, Manaki Brothers CIFF, etc.
5 Hellenic Film Academy Awards (best first film director, editing, music, make-up and supporting role actress for Ioanna Tsirigouli), Best First Film Director — Athens IFF

Watch: στην τάξη
Listen:: original soundtrack
 

Χώρα Προέλευσης, 2010, 35mm, Dolby SR, 111'

REVIEWS:
This is a film that dares to interweave a heavy individual tale with social evolution, a film that is challenging in terms of both art and politics, and that on top of all this manages to maintain high artistic qualities. Doesn’t that sound like exactly the sort of thing that nagging writers are always going on about? Voila! The feature debut of young Syllas Tzoumerkas has it all. It tells the story of a family tragedy afflicting three generations of a Greek family, while interweaving the nation’s history from the junta years of the 1960s, past the leftist 1970s and right up to the student revolts of today. Several aspects of Greek society are in for a beating; the patriarchy, the family and sanctimonious politics. You have to pay attention – as there are some chronological leaps here – but the viewer who stays alert will be richly rewarded.”
— Gunnar Bolin, Sveriges radio

Hora Proelefsis is a choral work, in which all characters search for and reject each other. Stergios is chasing Anna who is looking forward to embracing Thanos, and the sins of the fathers fallen on sons too weak to bear them, will inevitably emerge. Destiny can be used as an alibi for those who want to be free from their own responsibilities. There is no way out either for the victims or the aggressors in this film which allows no break in a constant crescendo that proves all the more tragic the more we drift away from reality.
— Goffredo de Pascale, Settimana della Critica

Σχηματικά, η Χώρα προέλευσης είναι η πιο λειτουργική διαχείριση χάους που ευτύχησε να δει το ελληνικό σινεμά τα τελευταία χρόνια. Στο σύνολό της, αξίζει κάτι παραπάνω από τετριμμένους επαίνους που στολίζουν τους ταλαντούχους σκηνοθέτες μετά το πρώτο μεγάλο βήμα τους προς στην κινηματογραφική ενηλικίωση. Σε κάποιες λεπτομέρειες, η Χώρα προέλευσης είναι μια συναρπαστική εμπειρία. (…) Ο Σύλλας Τζουμέρκας διάλεξε αυτόν τον τίτλο για να αποτυπώσει στην ταυτότητα της ταινίας του μια αίσθηση του ρευστού και του μεταβατικού σε ό, τι αφορά τον χώρο Η Χώρα προέλευσης είναι μια εξαιρετική μείξη εικόνων και ήχων. Η μουσική των drog-A-tek είναι η σπονδυλική στήλη μιας ταινίας που κυλάει σαν ένας επαναλαμβανόμενος αυτοσχεδιασμός, αναζητώντας εναγωνίως και μάλλον μάταια ένα σταθερό στήριγμα. Ο αυτοσχεδιασμός διακόπτεται βίαια πριν πέσουν οι τίτλοι του τέλους μαζί με παλιές οικογενειακές φωτογραφίες και το Felicita των Αλ Μπάνο και Ρομίνα Πάουερ «απείραχτο» από τους drog-A-tek. (Ενας ακόμη τρόπος για να φανεί η αποστασιοποίηση από ό, τι νοσταλγικό.) Η ομοιογένεια ύφους και φόρμας επιβάλλει έναν παρόμοιο τρόπο αντιμετώπισης των ηθοποιών, αφήνοντάς τους μεγάλα περιθώρια ελευθερίας. Τα πρόσωπα της ταινίας σαν άτομα μέσα στον σωλήνα ενός ατομικού αντιδραστήρα, όπου η έννοια του χρόνου είναι σχετική, σε αυτό το πείραμα της βίαιης επαφής τους με την πραγματικότητα. Ο Θάνος Σαμαράς είναι ο καταλύτης που πρέπει να αυτοκαταστραφεί για να ολοκληρωθεί το πείραμα με επιτυχία. Η Αμαλία Μουτούση μιλάει για την όψη της ελευθερίας σε μαθητές που μοιάζουν χαμένοι στο διάστημα, προσπαθώντας να συγχρονιστεί με το μέτρο του Διονυσίου Σολωμού με την ένταση της φωνής της και την κίνηση του σώματός της. Η Ιωάννα Τσιριγκούλη, που μονολογεί διαρκώς για αγάπη χωρίς να βρίσκει συνομιλητή, προσωπογραφείται σαν μια τραγική φιγούρα ενός αποδομημένου ψυχολογικού δράματος.
— Δημήτρης Μπούρας, Η Καθημερινή